ทำอะไรกันเมื่อปวดท้องมากๆๆๆๆๆๆบนรลเมล์

เป็นอะไรที่เครียดและกดดันที่สุด

ยิ่งถ้าท้องเสียนะครับ
มันจะบุกมาเป็นเวฟ เป็นระลอก
ต้องใช้สมาธิในการบังคับควบคุมกล้ามเนื้อทุกส่วน
โฟกัสกันแทบทุกลมหายใจ กระเพื่อมแรงไปก็ไม่ได้
ขนลุกเกรียว ๆ ตัวเป็นหนาม ๆ มือเปียกไปหมด
หน้าจะก้มต่ำลงเอง ไม่สบตาใคร

ผ่านไปเวฟแล้วเวฟเล่า
ไฟแดงมันก็ไม่เขียวสักที
ข้างทางก็ดูเหมือนไม่มีที่พึ่งเอาซะเลย
สมัยก่อนไม่มีห้างเยอะแยะอย่างสมัยนี้นะครับ

น่าจะเป็นการขยับตัวเดินครับ
ที่ช่วยให้ผมรอดมาได้จนทุกวันนี้
แต่ต้องเดินไกลหน่อย และมีจังหวะก้าวที่เหมาะสม

สังเกตุจากเวลาที่วิกฤติสุดขีด
ชนิดที่เรียกว่าถ้าพลาด อาจจะขึ้นรถเมล์สายนี้ไม่ได้ไปอีกหลายปี
ทำให้เราต้องตัดสินใจลงจากรถ
เดินไปตายเอาดาบหน้า หรือเดินเข้าซอยบ้าน
ช่วงเดินนี้ เวฟยังมีมาเป็นระลอก
แต่ลดความรุนแรงลงในระดับที่ควบคุมได้โดยไม่เครียด

แต่พอถึงประตูบ้าน
สังเกตุว่ามันจะเป็นเวฟสุดท้ายที่รุนแรงจากการสะสมพลังมาตลอดทาง
ถ้าผ่านเวฟนี้ไปได้ ส่วนใหญ่ก็ถึงห้องน้ำ
แม้ว่าอาจจะไม่ใช่ในสภาพเอี่ยมอ่อง แต่แน่นอนว่าเรารับได้

แล้วเป็นไงก็ไม่ทราบ
กุญแจเข้าบ้านมันจะหายากหรือต้องไขลำบากตอนนี้ทุกทีครับ